Μα, γιατί δεν παντρεύονται τα σημερινά παιδιά; Το λένε μαμάδες,  που θέλουν εγγόνια,  το λέει το πολιτικό σύστημα, που θέλει κόσμο ν΄ασφαλιστεί, το λένε όλοι και τι κάνουν; 

Της Άννας Στεργίου

«Γάμος σήμερα ; αστειεύεστε;» Το ακούω από πολλά νέα παιδιά, που θέλουν να φτιάξουν τη ζωή τους, με τον άνθρωπό τους, αλλά δεν μπορούν. Το πολιτικό σύστημα, πριν λίγο καιρό έβγαλε κάποια πορίσματα για την υπογεννητικότητα. Για τους περισσότερους όμως Έλληνες και Ελληνίδες μέχρι και σήμερα ο γάμος έχει κάποια κοινωνική αξία. Επομένως, πως ένα νέο παιδί να ξεκινήσει γάμο, όταν δεν έχει  εξασφαλίσει το μεροκάματο;

Αν λοιπόν η πολιτεία θέλει να θεσμοθετήσει μέτρα για τα νέα ζευγάρια δεν αρκεί μόνο να λάβει υπόψη της την υπογεννητικότητα. Τα νέα παιδιά ζουν με το όνειρο να φύγουν κι όχι να μείνουν εδώ.  Ξέρουν ήδη από τους γονείς τους ότι δεν μπορούν να συντηρήσουν ένα σπίτι. Ό,τι μεγαλώνουν και δεν μπορούν ν΄ ανοίξουν τα φτερά τους.

Κι αν στην επαρχία τα πράγματα θεωρούνται πιο εύκολα, γιατί τα παιδιά δεν είναι διαρκώς κλεισμένα στο σπίτι ή σε έναν παιδότοπο, για να ξεκινήσει κάποιος να κάνει τρίτο παιδί, που όλες οι έρευνες δείχνουν πως είναι απαραίτητο για τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού μας συστήματος πρέπει να κάνει τουλάχιστον το πρώτο.

Σε αυτήν την κατάσταση έρχεται να προστεθεί και το AirBnb που γι΄ άλλους είναι ευλογία και γι΄ άλλους κατάρα. Ευλογία γιατί το συρρικνωμένο εισόδημα, λόγω της κρίσης άρχισε να ανακάμπτει, κατάρα γιατί όποιο νέο ζευγάρι ψάχνει να βρει σπίτι  θα ταλαιπωρείται. Μάλιστα πριν από λίγο καιρό, ο νυν πρόεδρος της επιτροπής της Βουλής, για τη Δημόσια Διοίκηση, βουλευτής ΝΔ, Μάξιμος Χαρακόπουλος, ο οποίος ήταν στην επιτροπή για το Δημογραφικό, είχε προτείνει  να υπάρχει χαρτοφυλάκιο Οικογένειας. Σοβαρές ήταν οι παρατηρήσεις, που έγιναν στην επιτροπή Ισότητας της Βουλής, όταν έγινε κουβέντα για το γυναικείο επιχειρείν. Όλες, μα, όλες οι γυναίκες είπαν πως δεν έχουν κάποιον να τους κρατά τα παιδιά. Οι γιαγιάδες, όπου υπάρχουν, είναι σε ομηρεία. Αλλά όταν το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης είναι πια και για τις γυναίκες 62 και 67, το σύστημα χάνει ακόμη και την τελευταία δικλείδα, τη γιαγιά.

Είναι καιρός αυτή η αξιόλογη πρόταση για τη δημιουργία χαρτοφυλακίου οικογένειας να πάρει σάρκα κι οστά, γιατί το υπουργείο Εργασίας με μία επιδοματική πολιτική, η οποία χρειάζεται αλλά δεν αγγίζει τη ρίζα του προβλήματος δεν φτάνει. Είναι καιρός να πάρουμε σοβαρά τι χρειάζεται ένας νέος άνθρωπος, για να προχωρήσει, ώστε να μην συρρικνωνόμαστε διαρκώς ως λαός.  Παραδείγματα υπάρχουν, που ανέτρεψαν τη φθίνουσα πορεία στις γεννήσεις και στην Ευρώπη.

Το βασικό πρόβλημα παραμένει όχι μόνο η χαμηλή τιμή αμοιβών, το θέμα των παιδικών σταθμών αλλά πρωτίστως έχει να κάνει με την εργασιακή ανασφάλεια. Μένει όμως πολιτικό θάρρος κι από την πλευρά των κυβερνώντων να βρουν κίνητρα ώστε τα νέα παιδιά, που έχουν ταλαιπωρηθεί μέσα στην κρίση και έχασαν τις ελπίδες τους, να μπορούν να κάνουν οικογένειες με μέτρα, που δεν θα τ΄ αλλάξει ο επόμενος υπουργός αλλά θα έχουν διακομματική συναίνεση, τουλάχιστον ως προς το βασικό κορμό.