«Είναι ασφαλώς πολύ θετικό το γεγονός ότι, λόγω των συντονισμένων ενεργειών της Ελληνικής κυβέρνησης, έμειναν εκτός της συγκεκριμένης λίστας το ελαιόλαδο, οι βρώσιμες ελιές και τα κρασιά που αποτελούν το 50% των ελληνικών εξαγωγών προς τις ΗΠΑ. Ωστόσο η Ελλάδα εμφανίζεται στον κατάλογο δασμών, που θα επιβληθούν από τις 18 Οκτωβρίου 2019, σε τυριά και υποκατάστατα τυριών, γιαούρτι, βούτυρο και άλλα γαλακτοκομικά προϊόντα, χυμούς, ροδάκινα και κονσέρβες ροδάκινου, πορτοκάλια, λεµόνια και χοιρινό. Είναι εντελώς άδικο και δυσανάλογο να πληρώσει η αγροτική οικονομία έναν εμπορικό πόλεμο, απόρροια της πολυετούς διένεξης για τις επιδοτήσεις αεροσκαφών, που δεν έχει καμία σχέση με την ελληνική ύπαιθρο».

Της Άννας Στεργίου

Η δήλωση του ευρωβουλευτή Μανώλη Κεφαλογιάννη για το γεγονός ότι από τις 18 Οκτωβρίου η Ελλάδα θα πληρώνει το μάρμαρο για μία διένεξη για τα αεροσκάφη, η οποία θα επιφέρει επιπλέον δασμούς κατά 25% στα ελληνικά τρόφιμα είναι ενδεικτική,  ότι έχουμε μία Ευρώπη, η οποία λειτουργεί κοντόθωρα.

Τι κατάφερε ο Τραμπ, δίνοντας τη δυνατότητα σε κάθε κράτος να προστατεύσει τα τρόφιμα που αυτό επιθυμεί; Ν΄ αναδείξει το πρόβλημα. Ό, τι η Ευρώπη δεν είναι μία ενιαία χώρα, αλλά μία πολυδιασπασμένη ενότητα, που ο καθένας κάνει προκειμένου να σώσει το …τομάρι (της χώρας) του.

Χωρίς ενιαίο διευθυντήριο, πιέζοντας τις μικρές χώρες, προκειμένου να σωθούν η βαριά βιομηχανία, με διαφορετική οπτική και με εισαγωγές από τρίτες χώρες, διαλύοντας τα μικρά κράτη – μέλη, που πέφτουν σε συμπληγάδες, όταν γίνονται συμφωνίες υπέρ των μεγάλων ανεπτυγμένων χωρών, είναι πολύ φυσικό να υπάρχουν όλα αυτά. Κι ο Τραμπ μπορεί να έχει κατηγορηθεί για πολλά, αλλά κουτός δεν είναι. Τις ενδοκοινοτικές διαφορές και τις ανισότητες τις ξέρει. Κι όταν ο αντίπαλος ξέρει πόσο ευάλωτος είσαι, ξέρει και που θα σε πατήσει.

Τι λέει ο Μανώλης Κεφαλογιάννης; «Γι΄ αυτό είναι απαραίτητο να ξεκινήσουν άμεσα διαπραγματεύσεις με τις ΗΠΑ, τόσο σε ευρωπαϊκό, όσο και σε εθνικό επίπεδο».

Το πρόβλημα είναι συνολικό. Κι η γύμνια της Ευρώπης έχει φανεί σε θέματα άμυνας, προσφυγικό, οικονομικά ζητήματα. Αν λοιπόν η Ευρώπη θέλει να είναι Ευρώπη, θα πρέπει να λειτουργεί ως ένας ενιαίος φορέας, απέναντι στις κάθε λογής προκλήσεις, αντί να λειτουργεί με παιδιά και αποπαίδια.

Το στοίχημα για καλύτερη Ευρώπη, περνά μέσα από την ίδια την Ευρώπη και χρειάζεται να γίνουν σαρωτικές αλλαγές, αν θέλουμε το οικοδόμημα, να κρατήσει. Το μήνυμα ότι μία χώρα όπως η Αγγλία επέλεξε να φύγει, δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο.

Οι ευρωβουλευτές εκλέγονται από τους πολίτες των κρατών τους και σε αυτούς δίνουν λόγο. Άρα το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο. Για να έχεις ενιαία γραμμή, όμως, ο ευρωβουλευτής δεν θα πρέπει να εκλέγεται μόνο από μία χώρα. Το μοντέλο των εγχώριων ευρωβουλευτών, αντί για ευρωβουλευτών, που θα εκλέγονται από περισσότερα κράτη μέλη δείχνει και την αδυναμία της Ευρώπης να προχωρήσει σε γενναίες κι ενιαίες αποφάσεις: πράγμα, που σημαίνει ότι πρέπει ν΄ αλλάξει το κοινοβουλευτικό της μοντέλο και να γίνει πιο δημοκρατικό. Να υπάρχει ποσόστωση, για τις μικρές χώρες, για να μην πέσουν σε συμπληγάδες αλλά η εκπροσώπηση να είναι ενιαία, για να μπορεί ο κόσμος να ξανανιώσει ότι υπάρχει η Ευρώπη τον εκπροσωπεί και δεν εκπροσωπεί μόνο τον εαυτό της και κάποιες πολυεθνικές.

Η Ευρώπη έχει μία ευκαιρία. Να γίνει ενωμένη, αντί να σέρνεται πίσω από το άρμα της Αμερικής, της Κίνας, της Ρωσίας. Αλλά για να γίνει ενωμένη πρέπει κι ο κόσμος της να στηριχθεί. Κι αυτό μπορεί να περάσει μόνο μέσα από το εκλογικό της σύστημα. Ειδάλλως, ο Τραμπ κι ο κάθε Τραμπ θα μας παίζει στα 5 δάχτυλά του.