Άγγιξε πολλές κι ευαίσθητες χορδές η ομιλία του Δημήτρη Αβραμόπουλου, ως επιτρόπου Μεταναστευτικής Πολιτικής, για τα όσα αντιμετώπισε κατά τη διάρκεια της θητείας του. Κι έβαλε τα πράγματα στη θέση τους, για το γεγονός ότι πολλοί νομίζουν πως η Ελλάδα πληρώνει μόνο το μάρμαρο, αλλά δεν παίρνει φράγκο από τους πρόσφυγες και τους μετανάστες.

Της Άννας Στεργίου

Την ίδια στιγμή, όμως προβλημάτισε και το γεγονός ότι, όπως είπε, αντιμετώπισε τρομοκρατικές ενέργειες, στο εξωτερικό, οι οποίες προέρχονταν από παιδιά δεύτερης και τρίτης γενιάς. Πρόκειται δηλαδή για ανθρώπους που στρέφονται κατά της πατρίδας που τους κράτησε και τους φιλοξένησε. Γιατί; Γιατί αισθάνονται πως είναι στο περιθώριο.  Και είναι…

Η ουσία είναι η εξής: Αν κάποιος άνθρωπος περνάει καλά, δεν διανοείται να στραφεί εναντίον του συστήματος, που τον έθρεψε. Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ έλυσε το πρόβλημα, γιατί προσπάθησε με ανθρωπιστικά μέτρα να διαχειριστεί την κρίση, και κινδυνεύει κι η Νέα Δημοκρατία, χωρίς να υποτιμούμε το θέμα της ασφάλειας και της εγκληματικότητας, με κατασταλτικά μέτρα να χαθεί στις κορώνες, ορισμένων, οι οποίοι αναφέρονται στους μετανάστες ή τους πρόσφυγες λες και πρόκειται για άψυχα όντα.

Ένα από τα σημεία, που έθιξε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στη Βουλή είναι πως το μοναδικό πράγμα, που έκανε σωστό ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στο θέμα της εκπαίδευσης κι υποσχέθηκε πως θα το κρατήσει. Κι αυτό , όμως θέλει βελτίωση. Όπως ορθώς, θέλει να ξέρουμε ποια ΜΚΟ συμβάλλει και ποια όχι. Ποια είναι εκεί, για να βοηθάει και ποια για να εκμεταλλεύεται αυτούς τους ανθρώπους, για τα δικά της θέλω.

Το λάθος των κυβερνήσεων μέχρι σήμερα είναι ότι έβαλε ότι ειδικότητα του αναλογούσε, εκτός από αυτές, που έχουν σχέση με την επανένταξη και την ανάπτυξη. Τα μοντέλα ένταξης δεν φτιάχνονται ούτε από γιατρούς, που σαφώς χρειάζονται ούτε από μεταφραστές σκέτους ούτε φυσικά από νομικούς ή αστυνομικούς. Κι ο Δημήτρης Αβραμόπουλος το είπε καθαρά και ξάστερα. Το μεταναστευτικό ήρθε για να μείνει.

Η χώρα χάνει πολύτιμους ανθρώπινους πόρους από ξένους, που ήρθαν στη χώρα μας πένητες αλλά μπορούν να προσφέρουν στην ανάκαμψή της κι αυτοί χάνουν τη δυνατότητα να ζήσουν με αξιοπρέπεια και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους χαρούμενα για να ξεχάσουν τις ταλαιπωρίες που πέρασαν.

Τα προβλήματα των μεταναστών δεν λύνονται ούτε με αστυνομικά μέτρα, γιατί δεν είναι πρόβατα ούτε με μέτρα, που έχουν μόνο νομικό ή ιατρικό περιεχόμενο. Δεν λύνονται καν χωρίς τη βοήθεια των τοπικών κοινωνιών, οι οποίες ακούν μετανάστες και ξεσηκώνονται, γιατί φοβούνται ότι δημιουργούνται νέα γκέτο, όπως συνέβη στο κέντρο της Αθήνας.

Το πρόβλημα είναι πιο πολύπλοκο γιατί έχει να κάνει με ανθρώπους. Και πρόκειται για ανθρώπους με διαφορετική νοοτροπία, διαφορετικές γλώσσες, διαφορετική μεταχείριση φύλων, διαφορετική μενταλιτέ. Τα προγράμματα δεν μπορούν να φτιαχτούν από αστυνομικούς. Φτιάχνονται από κοινωνιολόγους, που μπορούν να δουλέψουν πάνω στο προφίλ των μεταναστών, από ανθρώπους, που γνωρίζουν από κοινωνική πολιτική, από ανθρώπους που μπορούν να σχεδιάσουν μέτρα επάνω τους, με βάση τις διεθνείς πρακτικές και τις κατευθυντήριες οδηγίες του Διεθνούς Οργανισμού Μεταναστών, από αναπτυξιολόγους, κοινωνικούς ανθρωπολόγους και μικρο-οικονομολόγους στο πεδίο, που θ΄ ακουμπήσουν επάνω τους και θα φτιάξουν προγράμματα, ανάλογα με τις περιοχές και το κοινωνικό και πολιτισμικό τους προφίλ.

Αυτές οι ειδικότητες, που σήμερα χρειάζονται, υπάρχουν στα ελληνικά Πανεπιστήμια αλλά είναι ουσιαστικά παροπλισμένες, να προσφέρουν έργο, διότι στη θέση όλων αυτών μπαίνουν άνθρωποι, που θα προσφέρουν ιατρική, που χρειάζονται, αλλά όχι κοινωνική φροντίδα. Κι η σύγχυση με τους κοινωνικούς λειτουργούς είναι δεδομένη. Αλλά ο κοινωνικός λειτουργός δεν κάνει τα ίδια πράγματα με έναν κοινωνιολόγο.

Και φυσικά χρειάζεται να δοθεί νέα ώθηση και στους εκπαιδευτικούς, που έχουν τη διάθεση και την κατάρτιση αλλά χρειάζεται να έχουν και τα κατάλληλα προγράμματα. Το ελληνικό κράτος αποδεικνύεται και πάλι δυσκίνητο. Μέχρι στιγμής τα προγράμματα που λειτουργούν πρέπει να αναδιαμορφωθούν γιατί έχουν βελτιωθεί αλλά υπάρχουν σε κάθε τάξη, πολλοί μαθητές εντελώς διαφορετικών ταχυτήτων. Το σχολείο μπορεί να εντάξει ένα παιδί. Το σχολείο μπορεί να το κάνει να νιώσει μέλος μίας παρέας ή  ένα άθλημα, μια καλλιτεχνική δραστηριότητα.

Κάθε σκέτο αστυνομικό μέτρο, όμως, αν δεν συνοδευτεί από μέτρα ένταξης, οδηγεί σε πλήρη και παταγώδη αποτυχία, που θα το πληρώσουν οι επόμενες γενιές. Και στην περίπτωση των μεταναστών/προσφύγων, και το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής πρέπει να επανιδρυθεί αυτόνομο αλλά και να υπάρξουν έντονες συνέργειες με το υπουργείο Παιδείας. Ο πόλεμος στη Συρία είναι γεγονός κι οι στρατιές θα πυκνώνουν. Κι αν δεν καταλάβουμε πόσο σημαντικό είναι το Μεταναστευτικό για την ακεραιότητα της χώρας, τότε κάθε μέτρο που θα παίρνουμε θα έχει κοντά ποδάρια…