Είναι η πιο σημαντική ασθένεια του μαστικού αδένα και στην Ελλάδα θεωρείται ιδιαίτερα σοβαρό πρόβλημα σε όλες τις εκτροφές προβάτων και αιγών με μεγάλες οικονομικές απώλειες.

Περιβαλλοντικοί παράγοντες:

Διάφορα έντομα, ιδιαίτερα η μύγα Hydrotoea irritans, μπορούν να μεταδώσουν βακτήρια λόγω του διαδοχικού παρασιτισμού σε θηλές ασθενών και υγιών ζώων. Επίσης, η επιμόλυνση των θηλών ενσταυλισμένων ζώων με κόπρανα, οδηγεί σε μόλυνση μαστικών αδένων με εντεροβακτήρια.

Γενετικοί παράγοντες:

Η κληρονομησιμότητα της ανθεκτικότητας στη μαστίτιδα είναι πολύ μικρή,

Μορφολογικοί παράγοντες:

Παράγοντες, όπως το μήκος ή η διάμετρος της θηλής, είναι πιθανό να επηρεάζουν την είσοδο βακτηρίων στο μαστικό αδένα. Ακόμα, μαστοί με θηλές, που δεν προπίπτουν, θεωρούνται λιγότερο ευπαθείς σε μαστίτιδα από “εκκρεμοειδείς” μαστούς. Η υπερπλήρωση του μαστικού αδένα με γάλα, το οποίο τρέχει από τη θηλή, μπορεί να προδιαθέσει σε μαστίτιδα, καθώς η ανοιχτή θηλή αποτελεί πύλη εισόδου βακτηρίων. Έτσι, προκύπτει ότι ζώα με υπερμεγέθεις θηλές, των οποίων είναι δύσκολος ο θηλασμός, είναι πιο ευπαθή στην εμφάνιση μαστίτιδας.

Ζωοτεχνικοί παράγοντες:

Γενικά, αναφέρεται ότι η μαστίτιδα παρουσιάζεται συχνότερα μετά από έντονους κρύους ανέμους. Η βόσκηση σε λασπώδη εδάφη έχει συσχετιστεί με μαστίτιδα λόγω μόλυνσης των μαστικών αδένων από το έδαφος, αλλά και η εκτροφή σε προβατοστάσια έχει συσχετιστεί με μαστίτιδα οφειλόμενη σε εντεροβακτηρίδια

Ηθολογικοί παράγοντες:

Ο θηλασμός από κάθε αρνί περισσότερων από μιας προβατίνας, προδιαθέτει σε μετάδοση παθογόνων βακτηρίων από κάποιο ασθενές ζώο σε κάποια άλλα υγιή.

Διατροφικοί παράγοντες:

Θεωρείται ότι προβατίνες, που βόσκουν σε λιβάδια τριφυλλιού με μεγάλη συγκέντρωση οιστρογόνων, είναι ευπαθείς σε μαστίτιδα. Η χορήγηση σιτηρεσίου με μεγάλη περιεκτικότητα σε βαμβακόπιτα οδηγεί σε μαστίτιδα, αντίθετα η χορήγηση σιτηρεσίων, που αποτελούνται από σταυρανθή ή ψυχανθή φυτά, ίσως προστατεύει από τη μαστίτιδα, καθώς αυξάνεται η περιεκτικότητα του γάλακτος σε θειοκυανικά οξέα.

Νοσολογικοί παράγοντες:

Τραυματισμοί της θηλής, οι οποίοι προκαλούνται από λοιμώδεις ασθένειες ή από την αρμεκτική μηχανή ή από τα δόντια των αμνοεριφίων ή κατά το κούρεμα προδιαθέτουν σε μαστίτιδα, λόγω μείωσης της τοπικής αμυντικής ικανότητας του ζώου

Κλινική εικόνα:

Στα αιγοπρόβατα παρουσιάζεται η κλινική μαστίτιδα, η οποία εμφανίζεται με ποικιλία κλινικών συμπτωμάτων και η υποκλινική μαστίτιδα, στην οποία η φλεγμονή του μαστικού αδένα δεν είναι κλινικά εμφανής.

Στην υπεροξεία παρουσιάζονται εντοπισμένα συμπτώματα στο μαστό και γενικευμένα κλινικά συμπτώματα, όπως πυρετός (>42οC), ταχυκαρδία, απάθεια, μυϊκή αδυναμία, μυϊκός τρόμος, απώλεια της όρεξης και απουσία μηρυκασμού. Η νόσος εμφανίζεται απότομα και έχει ταχύτατη εξέλιξη. Συνήθως το ασθενές, ζώο καταλήγει στο θάνατο μέσα σε λίγες ώρες.

Υποκλινική μαστίδα:

Στην υποκλινική μαστίτιδα δεν παρουσιάζεται κανένα κλινικό σύμπτωμα. Τα σημαντικότερα ευρήματα είναι η αύξηση των σωματικών κυττάρων στο γάλα και η μείωση της γαλακτοπαραγωγής. Ακόμα, παρατηρείται μείωση της περιεκτηκότητας του γάλακτος σε λίπος, καζεϊνες και λακτόζη, ενώ καθυστερεί και η ανάπτυξη των αμνοεριφίων λόγω της μειωμένης γαλακτοπαραγωγής. Συνήθως η διάγνωση της υποκλινικής μαστίτιδας δεν γίνεται έγκαιρα, ενώ είναι δυνατό η υποκλινική μαστίτιδα να μεταπέσει σε κλινική.

Θεραπεία:

Η θεραπευτική αγωγή πρέπει να βασίζεται στην άμεση έναρξη της με τη διαπίστωση των πρώτων κλινικών συμπτωμάτων, την πραγματοποίηση ενδομαστικής έγχυσης αντιβιοτικών συνδιαζόμενη με υποδόρια ή ενδοφλέβια χορήγηση σε περιπτώσεις συνύπαρξης μαστικών και γενικευμένων συμπτωμάτων και τέλος στη χρήση αντιβιοτικών γνωστών για την αποτελεσματικότητα τους.

Η έγκαιρη διάγνωση της μαστίτιδας, ο άμεσος διαχωρισμός των ασθενών ζώων και η αποτελεσματική θεραπεία των κλινικών περιστατικών συμβάλουν αποτελεσματικά στην μείωση της βαρύτητας, αλλά και της διάρκειας της μόλυνσης των ήδη μολυσμένων μαστικών αδένων.