Εκεί στον Πειραιά μία γωνιά για τα παιδιά. Ένα συντριβάνι, φουσκωτά παιχνίδια και χοροπηδητό. Δεν μεγαλώνουν τα σημερινά παιδιά σε αλάνες. Μα, πάλι παιδιά είναι. Παντού. Εκεί βλέπεις τον ισχυρό, τον ανίσχυρο, τον πονόψυχο, τον κοινωνικό, τη συνεσταλμένη… Βλέπεις χαρακτήρες, καθώς παίζουν, διαμαρτύρονται, γελούν, πέφτουν κάτω και ξανασηκώνονται.

Όλα εκεί, προσωπικότητες, που μεγαλώνουν στα χάδια παππούδων και γονιών, σε μία γωνιά στον Πειραιά, να πίνουν τον καφέ και να γελούν κι οι μεγάλοι περιμένοντας το παιχνίδι να τελειώσει. Σαν το συντριβάνι. Σαν το νεράκι, που τρέχει να μεγαλώσουν κι αυτά. Να ψηλώσουν, να δέσουν, να έχουν εφηβικά όνειρα και να τα κάνουν πραγματικότητα. Γιατί τα όνειρα δεν έχουν χρώμα. Η ευτυχία δεν έχει άλλη γεύση από λαό σε λαό.

Μα προηγείται η παιδική ηλικία.  Ετούτη η όμορφη και βάναυση, η γεμάτη, απαγορεύσεις και μαγεία, που δεν έχει λογαριασμούς και τράπεζες, αλλά μη και δεν. Ας τα χαρούμε, τούτα τα βλαστάρια, γιατί άλλα ζουν άλλα βάσανα. Ζουν πόλεμο,  ζουν βομβαρδισμούς, ζουν προσφυγιά. Γενικά, δεν ζουν ως παιδιά. Κι αν μπορούμε ας ζεστάνουμε τις καρδούλες τους…